Κατά τον προσδιορισμό του φόρου, οι φορολογικές αρχές μπορούν να αγνοούν κάθε τεχνητή ρύθμιση ή σειρά ρυθμίσεων που αποβλέπει σε αποφυγή της φορολόγησης και οδηγεί σε φορολογικό πλεονέκτημα. Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία ως «ρύθμιση» νοείται κάθε συναλλαγή, καθεστώς, δράση, πράξη, συμφωνία, επιχορήγηση, συνεννόηση, υπόσχεση, δέσμευση που στερείται εμπορικής ουσίας και ως εκ τούτου είναι τεχνητή και επομένως δεν μπορεί να αναγνωριστεί από τις εφορίες κατά τον προσδιορισμό φόρου. Για τον καθορισμό του τεχνητού ή μη χαρακτήρα μιας ρύθμισης ή σειράς ρυθμίσεων, οι φορολογικές αρχές, σύμφωνα και με την απόφαση υπ’ αριθμ. Α459.13.5.2022 εξετάζουν μια σειρά από δεδομένα.
